Rozdział 22

*Justin
Myśl że on stał z nią twarzą w twarz niszczyła mnie od środka.
Nigdy nie powinienem nawet pozwolić na to żeby się o niej dowiedział, a co dopiero zobaczył, stał obok niej, rozmawiał z nią...
Nie mogłem tego znieść. To było tak cholernie dziwne uczucie...
Chaz jest nienormalny. Nigdy nie wiadomo co przyjdzie mu do głowy...
Mógł jej zrobić dosłownie wszystko... mógł ją nawet zabić. Byłby zdolny do tego...
Cały czas powtarzam Buenie żeby uważała, a sam nie uważam...
Właśnie przed chwilą mogłem ją stracić na zawsze.
Jak mogłem do tego dopuścić?


*Buena
Justin był skupiony na drodze. Cały czas patrzył przed siebie mocno zaciskając dłonie na kierownicy.
Chciałabym wiedzieć co działo się w jego głowię, bo szczerze powiem w mojej działo się coś dziwnego...
Nigdy nie miałam takiego uczucia więc nie wiem jak je nazwać...
To było coś takiego... ughh...
Po prostu stałam obok chłopaka o którym wiem tylko tyle że jest zły... bardzo zły, że nie ma serca i że zakończył życie nie jednego człowieka.
Rozmawiałam z nim i nie zdawałam sobie sprawy z tego kim jest. Byłam taka spokojna, a tak naprawdę w każdej chwili mogłam... zginąć...
Czułam się dosłownie jakbym właśnie przed chwilą uniknęła śmierci....
-Wiedział kim jestem, prawda?- zapytałam nieśmiało i powoli przekręciłam głowę tak by widzieć twarz Justina
Nadal skupiony patrzył przed siebie, a po chwili potakująco kiwnął głową.
Ciężko przełknęłam ślinę i ścisnęłam pasy.
-Chaz nigdy nie wychodzi. Zawsze do wszystkiego wysyła ludzi. Nigdy nie kręci się od tak po St.John's.
Nastała chwila ciszy, która wcale mi się nie podobała.
O wiele lepiej czułam się gdy słyszałam głos Justina. Nie ważne czy mówił dobre czy złe rzeczy. Jego głos i tak mnie uspokajał.
-Jeśli on od teraz będzie sobie tak po prostu chodził po ulicach St.John's to już nikt nie będzie bezpieczny.
Zamknęłam oczy i oparłam się o zagłówek fotela głośno i powoli wypuszczając powietrze z płuc.
Czasami wyobrażałam sobie jak by to było gdyby Justin był zwykłym chłopakiem. Gdybyśmy mogli spokojnie wyjść do kina. Porozmawiać o zwykłych rzeczach. Razem pomartwić się o sprawdzian lub o to że  nasi rodzice nas denerwują. Po prostu żyć normalnie...

Zaparkował tuż przed moim domem.
Wysiadł, obszedł samochód dookoła po czym otworzył mi drzwi.
Leniwie wysiadłam z auta i stanęłam tuż na przeciwko Justina.
-Przepraszam. To porwanie miało wyglądać trochę inaczej...
Lekko się uśmiechnęłam.
Uniosłam się na palcach i złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek.
-Nic nie szkodzi- szepnęłam i wtuliłam się w niego
-Buena...- zaczął- Lepiej nigdzie nie wychodź dopóki nie dowiem się o co dokładnie chodzi Chazowi. Nie mam pewności że on już nigdy się tu nie pokaże...
Westchnęłam ciężko znowu zadając sobie pytanie "Czemu to wszystko musi być tak skomplikowane?  Czemu nie możemy żyć normalnie?"



-Więc gdzie się dziś spotykamy?
Znowu ten głos.
Nie słyszałam go dziś w szkole i tak szczerze miałam nadzieję że nie usłyszę go już do końca tego dnia. Może pomogłoby mi to uniknąć dzisiejszego wyjścia.
Odwróciłam się do niego i przybrałam naturalny wyraz twarzy, a nie ten mówiący "Mam cię dość"
Ja naprawdę nie miałam nic do tego chłopaka. Szczerze mówiąc nawet nie widziałam w nim nic "podejrzanego" tak jak Chris.
Jake starał się być miły. Zawsze w szkole gdy czegoś nie rozumiałam lub nie mogłam sobie z czymś poradzić od razu proponował mi pomoc. Rzecz w  tym że nie odstępował mnie na krok i to z dnia na dzień stawało się dla mnie coraz bardziej męczące.
-Może podasz mi swój adres to podjadę po ciebie. Tak będzie chyba najłatwiej- wzruszył ramionami i lekko się uśmiechnął
-Wiesz...- zaczęłam próbując ułożyć w swojej głowię jakieś logiczne zdanie- Może po prostu spotkamy się tu... przed szkołą. Zgoda?
Nie ufałam mu na tyle by podać mu swój adres.
Patrzyłam na niego wyczekująco mając nadzieję że nie będzie naciskał i po prostu się zgodzi.
Chłopak wpatrywał się we mnie jakby intensywnie nad czymś myślał.
-Zgoda- powiedział po chwili, a mi w tym momencie ulżyło -Około 20:00. Pasuje ci?
-Jasne- wymusiłam uśmiech
-To do zobaczenia

Leżałam na łóżku ze słuchawkami w uszach i po raz pierwszy od dłuższego czasu nie przejmowałam się niczym. Nawet już zapomniałam o tej wczorajszej sytuacji z Chazem. Czułam że to się nie powtórzy. Justin na pewno nie zostawi tak tej sprawy. Zrobi coś z tym, więc czuję się całkowicie bezpieczna.
Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Była 19:30.
Westchnęłam tylko i oderwałam głowę od mojej puchatej poduszki.
Wyjęłam słuchawki z uszu, po czym wstałam i podeszłam do lustra.
Nie chciało mi się nawet jakoś specjalnie szykować na to wyjście. Wzięłam tylko szczotkę i przeczesałam moje długie, brązowe włosy, po czym wyszłam z pokoju.
-Wychodzę- poinformowałam rodziców, którzy siedzieli w kuchni i jedli kolacje
Zaczęłam zakładać czarne trampki.
-Dokąd?- usłyszałam głos mamy
Uniosłam oczy ku górze i mruknęłam pod nosem "Cholera".
-Do kina ze znajomymi ze szkoły- starłam się by zabrzmiało to jak najbardziej przekonująco
Stałam jeszcze chwile i czekałam na ich reakcje.
-Tylko nie wracaj zbyt późno. Wiesz że jutro masz szkołę.
Te słowa z ust taty uspokoiły mnie i utwierdziły w przekonaniu że to kupili.
-Dobrze- rzuciłam tylko i opuściłam dom
Gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi zatrzymałam się i wpatrywałam chwilę w miejsce gdzie wczoraj stałam z Justinem.
Przypomniałam sobie że kazał mi nigdzie nie wychodzić do czasu aż sprawa z Chazem się nie wyjaśni.
Westchnęłam ciężko.
Ale Justin zawsze też każe mi uważać.
Więc jeśli pójdę, ale będę uważać to chyba nie stanie się nic złego.
Stałam jeszcze chwile i wpatrywałam się w mrok, po czym niepewnie ruszyłam przed siebie.

*Justin
Wszedłem do domu i udałem się w stronę salonu.
Stanąłem przed niewielką szafką.
Obracałem jeszcze chwile pistolet w dłoniach, po czym odsunąłem szufladę i włożyłem go tam.
Dopiero po chwili zorientowałem się że telewizor jest włączony.
Usłyszałem jakieś szmery dochodzące z kuchni.
-Co do cholery?
Zmarszczyłem brwi rozglądając się wokoło.
Nagle z kuchni jak gdyby nigdy nic wyszedł Chris w jednej dłoni trzymając wielką paczkę chipsów, a w drugiej puszkę coli.
Wszedł do salonu i rozwalił się na kanapie.
-Siema stary- powiedział do mnie, po czym przeniósł wzrok na telewizor
Zrobiłem parę kroków w przód.
-Po pierwsze: żałuje że dałem ci klucze do mojego domu. Po drugie: mógłbyś przestać wyżerać mi wszystko!? a po trzecie: Co ty tu do jasnej cholery robisz?!
Wziął łyk coli i przeniósł na mnie swój wzrok.
-Oglądam- powiedział spokojnie
Mam czasami ochotę wysłać tego chłopaka na jakąś bezludną wyspę.
-Wyluzuj. Siadaj- powiedział i zrobił mi miejsce- Pooglądamy razem.
Jego dłoń powędrowała do paczki z chipsami.
Stałem jeszcze przez chwile i patrzyłem na niego nie wiedząc czy mówi poważnie czy tylko sobie żartuje jak to często miał w zwyczaju robić.
Gdy zorientowałem się jednak że nie usłyszę z jego ust słów "Tylko żartowałem" wziąłem ze szklanego stolika pilot i wyłączyłem telewizor.
-Co ty robisz?- zaraz usłyszałem głos Chrisa
-Chyba kurwa o czymś zapomniałeś- syknąłem przez zęby czując że zaraz nie wytrzymam
Chłopak odstawił cole i chipsy na stół po czym wstał i patrzył na mnie wyczekująco.
Zacisnąłem dłonie w pięści.
-Miałeś jej pilnować do jasnej cholery!!!- wrzasnąłem tak że Chris aż wzdrygnął się ze strachu
-Nic takiego nie mówiłeś...- próbował się usprawiedliwić
-Myślałem że nie jesteś aż tak głupi że trzeba ci to powtarzać za każdym razem. Przecież to oczywiste!
Wsunąłem końce palców w kieszenie spodni próbując się uspokoić.
Przez chwile staliśmy w ciszy.
-No co się tak gapisz?!- ponownie podniosłem na niego głos- Wychodzimy!
Chris natychmiast skierował się w stronę drzwi.
-Jeśli coś jej się stało przysięgam że cię zabije...- warknąłem