Rozdział 17

Znowu okłamałam rodziców, ale akurat w tym momencie to było najmniej istotne. To stało się już dla mnie normalne. Po prostu było to konieczne i nieuniknione.

"Mamo, tato!... Justin- chłopak, który sprzedaję narkotyki i ma gang- napisał do mnie sms'a że chce się ze mną widzieć. Czeka przed domem także ja idę i nie wiem kiedy wrócę"

Zaśmiałam się cicho wyobrażając sobie minę moich rodziców na takie słowa. Chyba by umarli gdyby usłyszeli ode mnie coś takiego.

Wyszłam przed dom. Stanęłam i zaczęłam się rozglądać na wszystkie strony. Założyłam ręce na piersi. Był późny wieczór... cholernie zimny późny wieczór, a ja niestety nie pomyślałam żeby włożyć na siebie coś cieplejszego. 

-Justin... -powiedziałam starając się żeby nie było to zbyt głośno ani zbyt cicho- Gdzie jesteś?- przestępowałam z nogi na nogę coraz bardziej się niecierpliwiąc

-Jus..- chciałam krzyknąć, ale ktoś mi to uniemożliwił

Podszedł do mnie od tyłu, przycisnął do siebie i zakrył moje usta dłonią.

Czułam że moje serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Stałam bez nawet najmniejszego ruchu i błagałam w myślach żeby ten ktoś mnie puścił.

Poczułam jak drugą ręką obejmuje mnie w pasie. Przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej. Poczułam jego rozgrzane wargi na mojej zimnej skórze. Sunął ustami po mojej szyi...

-Witaj- usłyszałam seksowny, lekko zachrypnięty głos tuż obok ucha

Wyrwałam się z jego uścisku, gwałtownie się do niego odwracając.

-Odbiło ci!- wrzasnęłam, kompletnie zapominając o tym że nadal byłam przed drzwiami swojego domu i moi rodzice mogli mnie usłyszeć

Próbowałam uspokoić swój oddech i szybko bijące serce.

Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech.

-Jesteś z siebie zadowolony? Prawie dostałam przez ciebie zawału- powiedziałam oburzona

Podszedł do mnie i splótł nasze dłonie.

-Przepraszam- powiedział patrząc mi głęboko w oczy, a cała moja złość nagle gdzieś zniknęła

Nie zdziwiłam się kiedy znowu zaprowadził mnie w TO miejsce. Na tą plaże na której wydarzyło się tak wiele ważnych rzeczy. To tak jakby...hmyyy... nasza plaża... nasze miejsce. Tak, to nasze miejsce.

Jak zwykle było tam pusto. Nie mam pojęcia dlaczego nigdy nikogo tu nie ma, ale szczerze powiem że w tym momencie akurat nie przeszkadzało mi to za bardzo. Cieszyłam się że będziemy tu tylko my, że będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

Justin usiadł na piasku, a ja usiadłam tuż obok niego. Oboje wpatrywaliśmy się w słońce, które powoli chowało się za horyzontem. 

Na chwile przeniosłam wzrok na niego. Nie widziałam dokładnie jego twarzy, ale wydawał się być smutny. Przysunęłam się do niego bliżej tak że nasze ramiona się stykały.

-Więc... o czym chciałeś mi powiedzieć?- zapytałam niepewnie

Cisza...cisza....cisza....

-Nie będzie mnie przez parę dni

-Ile?

-3

Parę dni? Nie widziałam go jeden jebany dzień i już zachowywałam się jak nienormalna. Jakie 3 dni? On zaraz mi powie że żartuje. Tak, to na pewno jakiś głupi żart.

Starałam się nie dać po sobie poznać co działo się u mnie w środku, ale chyba i tak nie udało mi się to tak jak jemu. Justin po prostu siedział i nadal wpatrywał się w słońce. Jakby w ogóle się tym nie przejął, a nawet więcej... jakby się nawet cieszył że odpocznie ode mnie. Że w końcu nie będę go codziennie męczyła. Nawet nie raczył obdarować mnie swoim spojrzeniem.

-Po co mi o tym mówisz?- zapytałam ledwo powstrzymując łzy- Mógłbyś do jasnej cholery spojrzeć na mnie!

Dopiero kiedy przeniósł na mnie swój wzrok dostrzegłam smutek w jego oczach. Dopiero teraz zrozumiałam że nie chciał bym to zobaczyła...

-Bo nie wiem czy wrócę...

Mimowolnie z moich oczu zaczęły wydobywać się łzy.

-Jak to nie wiesz czy wrócisz?- zapytałam łamiącym się głosem

Zaśmiał się.

-Czemu płaczesz? Wszystko będzie dobrze. Co miesiąc muszę wyjechać na parę dni i pozałatwiać parę ważnych spraw- powiedział spokojnie wycierając swoją dłonią moje mokre od łez policzki

Najpierw mówi że nie wie czy wróci, a potem dodaje że wszystko będzie dobrze?! 

-Nie martw się. W tym czasie Chris będzie miał cię na oku. Będzie pilnował żebyś była bezpieczna. Nic ci się nie stanie, nie bój się...

-Ja się o ciebie boje kretynie!!!- krzyknęłam nie mogąc już dłużej dusić tego w sobie

Patrzył na mnie ze zdziwieniem w oczach.

Otarłam ostatnią łzę, którą powolnie spływała po moim policzku, po czym wstałam z piasku i zaczęłam iść. Nawet sama dokładnie nie wiedząc dokąd.

Poczułam jak łapię mnie za nadgarstek i odwraca w swoją stronę.

-Obraziłaś się? Za co?

-Jak możesz mnie zostawić!!?- ponownie krzyknęłam

Wiedziałam że myśli sobie teraz że jestem nienormalna.  Dla niego byłam pewnie zwykła, głupią dziewczyną jakich pełno. Skąd może wiedzieć że tylko 3 dni bez niego, to dla mnie AŻ 3 dni. 

-Nie zostawiam cię- mówił spokojnie

-Przecież sam powiedziałeś że nie wiesz czy wrócisz...

Przez chwilę patrzył na mnie jakby się nad czymś zastanawiał. Jakby się zastanawiał jak mi na to odpowiedzieć.

Nagle podszedł do mnie najbliżej jak tylko to było możliwe, tak że nasze ciała przylegały do siebie. Ujął moją twarz w dłonie, zamknęłam oczy, a sekundę później czułam jego rozgrzane wargi na swoich. Moje serce już drugi raz dzisiaj zaczęło bić nienormalnie szybko. Przez moje ciało przeszła fala gorąca. Najpierw całował mnie delikatnie i niepewnie jakby się bał że go odtrącę. Wplotłam palce w jego włosy i odwzajemniłam pocałunek dając mu tym do zrozumienia że nie robi nic złego, że ja też tego chce. Wodził dłońmi po moich plecach przez co moje ciało dosłownie płonęło. Najchętniej już nigdy w życiu nie oderwałam bym swoich warg od jego, ale nasz pocałunek stał się namiętny, a mi powoli zaczynało brakować powietrza. Niechętnie odsunęłam się od niego, ale nie dał mi on nawet przez chwilę odetchnąć, bo ponownie przycisnął mnie do siebie i mocno przytulił. 

-Wrócę. Obiecuje.- szepnął

Zamknęłam oczy, wtulając się w niego. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. 

Dzień, który był do kitu kończy się w taki sposób? To jakiś sen...?

Zaśmiałam się na co Justin oderwał się ode mnie tak by widzieć moją twarz.

-Co się stało?- zapytał

-Nic.- powiedziałam nadal się uśmiechając- Po prostu jestem szczęśliwa.

Obdarował mnie swoim wspaniałym uśmiechem po czym znowu zamknął w swoich ramionach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~