Rozdział 14

Siedziałam na brzegu łóżka i patrzyłam na Donaco. Wydawać by się mogło że to niezbyt interesujące zajęcie  ale z racji tego że pies co 5 sekund znajdował się w innej części mojego pokoju uwierzcie mi że było to dość ciekawe. Tym bardziej że raz miał w pyszczku poduszkę  którą targał po całym pokoju, a już za chwilę był przy moich nogach i próbował się po nich wdrapać niczym kot na drzewo.
Już wiadomo że Donaco zostaję u mnie. Powiedziałam mamie że zrobiłam ogłoszenia i że pytałam wszystkich ludzi w szkole czy przypadkiem ktoś nie zgubił psa (w rzeczywistości oczywiście nie zrobiłam nic). Gdy poinformowałam ją że nikt nie szuka psa, razem z tatą pozwolili mi go zatrzymać.
Położyłam się na łóżku głowę opierając o wielką, puchatą, fioletową poduszkę. Te skomplikowane myśli znowu powróciły...
Rozumiałam z tego wszystkiego coraz mniej. Nic, kompletnie nic się nie zgadzało. No, bo na przykład załóżmy że Justin chce mi zrobić coś złego, ale w takim razie czemu wczoraj był dla mnie taki niemiły...
Raczej powinien chcieć zdobyć moje zaufanie, a on.... zaraz, zaraz.... Czemu w ogóle biorę tą opcje pod uwagę. Justin nie jest zły!
W tym momencie do mojej głowy powrócił obraz kiedy dowiedziałam się że Czaps zginął. Justin zaprowadził mnie wtedy na plaże. Usiedliśmy na piasku. Siedział tuż za mną i szczelnie otulał mnie swoimi ramionami. Cały czas wtedy płakałam, a on szeptał mi do ucha że wszystko będzie dobrze. W pewnej chwili poczułam jego ciepłą dłoń na mojej dłoni. Splótł nasze palce .... i dalej siedzieliśmy w ciszy. Zachowywaliśmy się wtedy jakbyśmy znali się już od dłuższego czasu. Jak najlepsi przyjaciele, a może nawet jak... para?
Więc czemu on wczoraj mnie tak potraktował? Czy to ja coś źle zrobiłam?
Nagle usłyszałam skomlenie. Ponownie usiadłam na brzegu łóżka i zobaczyłam jak Donaco próbuje się na nie wdrapać. Zaśmiałam się i wzięłam zwierzaka na ręce.
Nie chce żeby tak dalej było. Nie chce codziennie nie móc się skupić na niczym zastanawiając się o co chodzi. Trzeba to wyjaśnić raz na zawsze.
Zeszłam na dół. Donaco oczywiście plątał się tuż przy moich nogach. Zacząłem zakładać buty, gdy nagle usłyszałam głos taty.
-Buena, dzisiaj jest sobota i korzystając z okazji że wszyscy jesteśmy w domu może pojechalibyśmy gdzieś. Dawno nie spędzaliśmy razem czasu.
To prawda. Nawet bardzo dawno.
Zawsze weekendy spędzałam z rodzicami. Rzadko kiedy wychodziłam z domu. Po prostu te dwa dni były zarezerwowane dla rodziny. Było tak odkąd tylko pamiętam. To prawda że ostatnio coraz rzadziej spędzam z nimi czas. Brakuje mi tego...
-Postaram się szybko załatwić...- zrobiłam chwilę przerwy zastanawiając się co mam powiedzieć- To co mam do załatwienia...- wypaliłam nagle myśląc że chyba nic głupszego nie mogło przyjść mi do głowy
Sądząc po tym jaki jest mój tata, na pewno będzie dopytywał co mam do załatwienia.
-Więc jak już to załatwię- ciągnęłam plącząc się coraz bardziej- Wtedy wrócę i pojedziemy.... hmyy.. może do kina?- powiedziałam głośniej tak, aby mama która siedziała w salonie i czytała jakieś czasopismo też to usłyszała
-Jasne, dobry pomysł. Nie byłem w kinie ze 100 lat- powiedział tata
-Też jestem za- krzyknęła mama uśmiechając się w naszą stronę
-No to świetnie, w takim razie ja lecę...-odwróciłam się myśląc że mój tata da mi tak po prostu wyjść
Głupia i naiwna.
-Zaraz, zaraz... może jednak poinformujesz mnie gdzie wychodzisz- powiedział nie ukrywając swojego zdziwienia
Zawsze  mówiłam rodzicom gdzie wychodzę. Nie musieli mnie nawet oto pytać. To dlatego że zwykle szłam do koleżanki lub gdzieś ze znajomymi, a nie do chłopaka sprzedającego narkotyki  mającego gang i prawdopodobnie zabijającego ludzi.... zaraz...co ja wygaduje...
-Buena- ponownie usłyszałam głos taty
-A tak.., jasne... idę po prostu do koleżanki... yyy... pożyczyłam jej... taką jedną rzecz i idę teraz... żeby mi oddała
Jestem kretynką.
Patrzył na mnie po czym zaśmiał się co mnie trochę uspokoiło.
-No dobrze idź. Tylko wróć szybko..
Rzuciłam tylko coś w stylu "Jasne" i szybko opuściłam dom.
Coraz częściej ich okłamywałam i tak szczerze mówiąc... nie było mi nawet jakoś specjalnie przykro z tego powodu. Kiedyś nienawidziłam się za to że powiedziałam mamie że dostałam dobrą ocenę z testu chodź tak na prawdę go oblałam. Tak, niby takie małe kłamstwo, a mnie po prostu poczucie winy zżerało od środka. A teraz? Te kłamstwa stają się coraz większe i coraz częstsze i powoli przyzwyczajam się do tego. Niestety inaczej się nie da. W pewnym sensie jestem zmuszona do kłamstwa...
Pogoda była dzisiaj bardzo ... hmyyy... "zwykła"? Nie wiał ani wiatr, ani też nie było mgły, nie padał deszcz. Panowała cisza. Dla mnie aż za wielka, bo szczerze mówiąc przerażała mnie.
Przyspieszyłam kroku chcąc już jak najszybciej znaleźć się przy nim. Nie ważne czy znowu będzie dla mnie taki niemiły, może nawet na mnie krzyczeć dla mnie to już nieistotne. Po prostu muszę być przy nim i tyle.
Zbliżałam się już do końca jak ja to nazywałam "długiego chodnika".
Uniosłam głowę w górę i zobaczyłam że Justin akurat wchodzi do domu.
Chciałam krzyknąć, ale coś mnie powstrzymało. Nie wiem czy strach czy coś innego. Po prostu nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku.
Podbiegłam szybko do chłopaka i stanęłam tuż na przeciwko niego. Głowę miał lekko spuszczoną w dół tak że nie dokładnie widziałam jego twarz. Nie wiem czy panował na niej smutek, złość, zaskoczenie czy rozczarowanie....
Staliśmy przez chwilę w ciszy, gdy nagle Justin tak po prostu odwrócił się i wszedł do swojego domu zamykając mi drzwi przed nosem.
Nie ukrywam że byłam zdziwiona... nawet bardzo zdziwiona.
Ze złością otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Po prostu już nie wytrzymałam.
-Co ty sobie myślisz?!  Że możesz mnie tak traktować!?- zaczęłam wpadając do salonu- Co ja ci takiego zrobiłam?! Najpierw jesteś dla mnie miły, a potem co....?- on stał tylko z dłońmi wsuniętymi w kieszenie spodni i przyglądał mi się uważnie- O co ci w ogóle chodzi?! Jeśli coś zrobiłam nie tak to powiedz mi o tym, a nie zachowujesz się jak dziecko!!!
Założyłam ręce na piersi i próbowałam się uspokoić, gdy nagle usłyszałam śmiech Justina.
-Słodka jesteś jak się złościsz- powiedział i oblizał seksownie usta
ŻE CO???? Najpierw zamyka mi drzwi przed nosem, a potem mi mówi..... że co ???? Błagam, powiedzcie mi o co chodzi temu człowiekowi, bo zaraz zwariuje.
Opuściłam ręce w dół i stałam wpatrując się w niego. Czułam jak moje policzki płoną.
Justin zmniejszył odległość między nami. Stał tuż przede mną. Spojrzał mi głęboko w oczy. Nareszcie ujrzałam ten wspaniały widok. Te wspaniałe czekoladowe oczy.
-Masz racje- zaczął- zachowuje się jak dziecko- Przepraszam.... po prostu już sam nie wiem co mam zrobić. Jak mam ci wytłumaczyć że nie możesz się ze mną widywać?- zapytał
I to był właśnie jego głos. Głos Justina. Przepełniony tajemniczością, troską, ciepłem i wszystkim innym co tak bardzo kochałam.
Nagle Justin zbliżył się do mnie jeszcze bardziej. Nasze ciała stykały się ze sobą. Swoją dłoń położył na moim policzku lekko go gładząc. Po moim ciele rozeszły się przyjemnie ciarki.
-Nie chce by coś ci się stało- szepnął- Więc proszę. Trzymaj się ode mnie jak najdalej. I uwierz że nie mówię tego, bo cie nie lubię i chce się ciebie pozbyć czy coś. Po prostu...  mówię to, bo zależy mi na tobie.
Nigdy w życiu nie usłyszałam że komuś na mnie zależy. Prócz rodziców oczywiście, ale to rodzice... zupełnie inna sprawa.
W oczach zebrały mi się łzy. Nie wiem czy szczęścia czy wzruszenia... chyba wszystkiego na raz.
Stałam i patrzyłam na niego szukając właściwej odpowiedzi i wreszcie ją znalazłam. Po prostu, najzwyczajniej w świecie przytuliłam się do niego.
Nigdy w życiu nie czułam się tak dobrze jak w tej chwili. To było coś niesamowitego. Takie uczucie.... że już niczego więcej nie potrzebujesz... że właśnie teraz masz w ramionach wszystko... cały swój świat. Tak, właśnie tak się teraz czułam.
Justin odwzajemnił mój uścisk. Poczułam jego opuszki palców na moich plecach. Jeździł nimi delikatnie w górę i w dół.
Nagle poczułam jego ciepłe wargi tuż przy moich uchu.
-Jesteś najbardziej upartą osobą jaką w życiu spotkałem- szepnął i zaśmiał się cicho
-Wiem- odpowiedziałam z uśmiechem na twarzy
Justin jeszcze bardziej przycisnął mnie do siebie, a ja poczułam że robię dobrze. Że właśnie tak ma być. Że nie mogę go zostawić, a nawet więcej.... że może w jakiś sposób mam mu pomóc...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Trochę mi ten rozdział nie wyszedł. Wybaczcie. Miałam wszystko w głowie, ale nie mogłam znaleźć odpowiednich słów :/

No to teraz pytanie co planuje Buena. Stanie po stronie dobra czy zła? Czy Justin wciągnie ją w swój świat czy to ona go z niego wyciągnie. Właśnie teraz dopiero zacznie się dziać...