Rozdział 11

*Justin

Chyba nigdy nie spotkałem tak upartej dziewczyny jak Buena.

Wczoraj rozmawiałem z nią chyba jakieś 3 godziny, a może i więcej. Powiedziałem jej bardzo dużo. Nie wszystko, ale naprawdę sporo. Nie byłem pewien czy ona rzeczywiście zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie jest związane z tym wszystkim. Starałem się wytłumaczyć jej to jak najdokładniej, ale i jak najdelikatniej zarazem.

Wiedziałem że nie ma co z nią dyskutować. Oczywiście próbowałem wybić jej to z głowy. Próbowałem jej powiedzieć że widywanie się ze mną to na prawdę nie jest dobry pomysł, ale ona jest bardzo uparta. Tak szczerze mówiąc to nie wiem co bym zrobił gdyby się zgodziła. Gdyby jednak uległa moim namową. Miałbym jej już nie widywać? Nie przeżył bym tego. To takie dziwne uczucie. Po prostu coś z całej siły przyciąga mnie do niej. Ciekawe czy ona czuje to samo...

*Buena

Koniec. Po prostu o tym nie myśl. Chodź raz nie zgłębiaj się w jakąś sprawę. Odpocznij. Zostaw to. Co ma być to będzie. 

Przecież i tak wiem że to się nie uda. I tak będę o tym myśleć. Sama siebie oszukuje.

-Może wpadniesz jutro do mnie?- zapytała Stella z promiennym uśmiechem na twarzy gdy właśnie opuszczałyśmy mury szkoły

Ta dziewczyna jest niesamowita. Bez przerwy się uśmiecha. Zawsze ma dobry humor i zaraża tym wszystkich dookoła.

-Jasne. Nie mam żadnych planów na jutro więc chętnie wpadnę

Zwykłe życie. Spotkanie z koleżanką.

Znowu się oszukuje. Ale pozory trzeba stwarzać.

-To do jutra

Blondynka cicho zachichotała, pomagała mi po czym oddaliła się w przeciwnym kierunku niż ja.

Wracałam do domu. Chłodny wiatr rozwiewał mi włosy. Szłam dość szybko. Nie tylko dlatego że dzisiaj było wyjątkowo zimno, ale też dlatego że w St. John’s lepiej nie chodzić samemu. Już nie raz się o tym przekonałam.
Małe, ponure uliczki tego miasta sprawiały że było w nim coś mrocznego coś tajemniczego...
Gdy mieszkałam w Nowym Jorku, gdy przechadzałam się tamtymi ulicami, które z cała pewnością różniły się od tych tu w St.John's czasami ludzie od tak, po prostu obrzucali mnie swym uśmiechem  Taki ludzki gest, a tak bardzo potrafił poprawić mi humor. Tutaj to się nie zdarzało. Wszyscy gdzieś szli, pogrążeni we własnych myślach. Po minach na ich twarzach wywnioskować można by było że idą na pogrzeb. Czasami czuje się tu tak dziwnie. Jakbym miała się zaraz rozpłynąć w tej mgle i zniknąć na zawsze.

Właśnie miałam skręcać na swoją ulicę gdy usłyszałam wołanie.

-Buena…!

Ten głos poznałabym nawet przez sen.

-Buena… zaczekaj…

Odwróciłam się i ujrzałam jak zbliża się do mnie, ale nie był on sam. Zatrzymali się tuż naprzeciwko mnie. Justin i jakiś chłopak. Byłam pewna że już go gdzieś widziałam.

-No nie, patrz co on mi zrobił…

Jego głos. Wiem. Cholera, wiem. To on. To Chris. Ten chłopak którego zaatakował Czaps.

-Ty się do niczego nie nadajesz- powiedział Justin i wzniósł oczy ku niebu- Było go trzymać dalej od siebie. Daj mi go…

Chris podał coś Justinowi, a ten szczelnie, ale delikatnie przycisnął to do swojej klatki piersiowej.

-To moja nowa bluza –marudził chłopak

Justin zaśmiał się widząc plamę na bluzie kumpla.

-On cię po prostu nie lubi- powiedział i wybuchł śmiechem

Pierwszy raz widzę Justina w tak dobrym humorze. Pierwszy raz widzę żeby się śmiał.

W końcu przeniósł swój wzrok na mnie.

-Buena… nie musze ci chyba przedstawiać Chrisa

Pokręciłam tylko przecząco głową, bo nie za bardzo wiedziałam co się dzieje.

- Dobra, nie przeciągam. Mam dla ciebie prezent. Jest uroczy i na pewno ci się spodoba…

-I wcale nie chodzi o mnie… -dodał Chris

Zaśmiałam się cicho, a Justin lekko szturchnął go w ramie.

-Ty możesz już iść. Z tego co wiem masz co robić- posłał mu porozumiewawcze spojrzenie

-Jasne. Nie będę wam przeszkadzał.

Chłopak uśmiechnął się do mnie, po czym odwrócił się i odszedł.

Widziałam że Justin powstrzymuje się od śmiechu.

-Masz dzisiaj bardzo dobry humor. Coś się stało?

Cisza. Patrzył na mnie jak zaczarowany.

-Więc co to za prezent?-zmieniłam temat wiedząc że nie doczekam się odpowiedzi

-A właśnie. Oto twój prezent- powiedział po czym dał mi coś na ręce

Mała futrzata kulka zaczęła wspinać się na krótkich łapkach, by swoim mokrym językiem dotknąć mojej twarzy.

Zachichotałam cicho.

-On jest słodki.

Zaczęłam głaskać miękkie futerko zwierzaka.

-Więc podoba ci się prezent?

Jego oczy. Były dzisiaj jeszcze bardziej wyjątkowe niż zwykle. Skakały w nich małe iskierki które razem z jego pięknym uśmiechem tworzyły coś niesamowitego.

-Bardzo-powiedziałam

*Justin

Przez 18 lat nikomu nie udało się sprawić tego, co ona sprawiła jednym swoim uśmiechem.

Nie pamiętam kiedy byłem tak szczęśliwy jak dziś. Może to dla tego że ja chyba nigdy nie byłem tak szczęśliwy. Jeden jej uśmiech, a ja czułem że to wszystko ma sens. Że może być lepiej. Że ja mogę być lepszy…

*Buena

-Wejdziesz?- zapytałam, gdy dotarliśmy pod drzwi mojego domu

-Lepiej nie…

Cały czas głaskałam zwierzaka, który chyba bardzo się niecierpliwił, bo zaczynał coraz bardziej się wiercić.

-Dziękuje ci bardzo za prezent…

Przybliżyłam się do niego. Chciałam po prostu to zrobić w geście podziękowania, ale gdy moje usta były już centymetr od jego policzka on odsunął się.

-Nie ma za co- rzucił tylko, jeszcze raz obdarzył mnie swoim uśmiechem i zniknął

Stałam przez chwilę nie wiedząc co mam zrobić. Czy to moja wina? Nie powinnam tego robić? A może Justin ma dziewczynę? Ja jestem dla niego tylko…

No właśnie. Kim ja dla niego jestem?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No teraz to chyba nie będziecie zaprzeczać że rozdział krótki, nudny i beznadziejny. Przepraszam za to… Następny będzie o wiele, wiele lepszy.

Justin jest teraz taki słodki i kochany, prawda? Więc mam nadzieje że w następnym rozdziale was zaskoczę, a raczej Justin was zaskoczy ;p