Rozdział 8

*Justin

Chodziłem po domu w te i we te czekając na Chrisa. Gdy tylko do mnie zadzwonił już wiedziałem że nie ma dobrych wieści. Ciekawe co tym razem schrzanił.

Usłyszałem pukanie do drzwi. Zmarszczyłem czoło zastanawiając się co on odwala. Zapukał ponownie.

-Właź!-wrzasnąłem
Co ten chłopak ma w głowie? Chyba nawet on sam tego nie wie.

W końcu drzwi się otworzyły i Chris wszedł do środka.

-Stary, co ty taki wkurzony?- zapytał i rozwalił się na kanapie w salonie

- Przez ciebie.

-Prze ze mnie? Co ja takiego zrobiłem?

-Jeszcze nie wiem. Właśnie czekam aż mnie oświecisz.

-No okej…. aleeee… nie denerwuj się, zgoda?

-Za późno. Gadaj!

Usiadłem obok niego na kanapie.

-Popatrz co zrobił mi jej pies-powiedział i pokazał mi swoją dłoń

-I co w związku z tym. Mam pocałować żeby nie bolało?

-Mógłbyś…

Walnąłem go w głowę. Nikt tak bardzo nie umiał mnie zirytować jak Chris.

-Ałłł…- jęknął i dotknął bolącego miejsca

-Chris, ja cię błagam, skup się i opowiedz mi co się wczoraj stało.

-A więc, obserwowałem ją tak jak kazałeś i…

-Iiiii?

-No i jej pies mnie zaatakował-powiedział unosząc do góry dłoń i machając mi nią przed twarzą

Wzniosłem oczy ku górze.

-Ale Buena…. Stało jej się coś?

Zaśmiał się głupkowato.

-Zakochałeś się w niej.

-Nie zachowuj się jak dziecko. No gadaj!!!

-Ej, myślałem że jesteśmy najlepszymi kumplami, a ty cały czas wrzeszczysz na mnie. Uspokój się to ci wszystko opowiem.

Wziąłem głęboki wdech.

-A więc zaatakował mnie jej pies-powtórzył to już chyba trzeci raz w ciągu dwóch minut- I ona chciała mi pomóc, ale powiedziałem że nie trzeba no i zwiałem.

-Brawo-powiedziałem i opuściłem głowę w dół

-Ej, ale o co ci chodzi?-powiedział rozkładając ręce w geście niewinności

-O nic. Następnym razem bardziej uważaj.- wstałem z kanapy

-Więc będę musiał ją znowu obserwować?

-Wiesz przecież że ja nie zawsze mogę, a nie chce żeby coś jej się stało.

Zapadła chwila ciszy.

-Eeee…. No, bo wiesz jest coś jeszcze-podrapał się zakłopotany po głowie

-Błagam, naprawdę? Co jeszcze zrobiłeś? Powiedziałeś jej że kazałem ci ją śledzić? Po tobie wszystkiego się można spodziewać.

-To może lepiej nie będę ci tego mówił…

Spojrzałem na niego z miną „No chyba sobie żartujesz”

-No dobra. Więc ja…. Powiedziałem do niej po imieniu

-Co zrobiłeś???!!!

-No przepraszam. To było niechcący…

-Słyszała to?

-Yyy… no tak…

Otworzyłem drzwi.

-Jesteś kretynem Chris… -powiedziałem i opuściłem swój dom

*Buena

Tym razem miałam tylko jedno pytanie w głowie? Tylko to jedno pytanie, a tyle powiązanych z nim myśli. Skąd ten chłopak znał moje imię? Przez cała noc się nad tym zastanawiałam i nic. Nic nie wymyśliłam. Może ja za dużo myślę. Może po prostu powinnam to olać. Dać sobie z tym spokój.

Nie. Ja niestety tak nie potrafię.

-Buena-usłyszałam nagle czyiś głos- Czy mogłabyś się skupić na lekcji?

-Yyyy…. Tak. Oczywiście. Przepraszam bardzo.

Przez to wszystko mam tylko kłopoty.

Wróciłam do domu. Rodzice już w nim byli. Oboje. Co mnie bardzo zdziwiło.

-Co tato? Wcześniej cię dzisiaj wypuścili?

Siedział jakby zamyślony. Jakby się czymś martwił.

-Tato…-powiedziałam głośniej

-Słucham?-otrząsnął się-Co się stało?

-To chyba raczej ja powinnam o to zapytać…. Mamo-przeniosłam na nią wzrok

Oboje wyglądali tak samo. Smutno. Nie miałam żadnych wątpliwości że coś się stało.

-Buena, może lepiej usiądź-zaczęła mama swoim ciepłym, zatroskanym głosem

-Nie, nie chce. Możecie mi w końcu powiedzieć o co chodzi- ta sytuacja zaczynała mnie powoli denerwować

Lubiłam wszystko wiedzieć. Musiałam wiedzieć.

-Chodzi o Czapsa-usłyszałam głos mojego taty

-Na prawdę nie wiem jak to się stało-powiedziała mama-Wypuściłam go na dwór dosłownie na chwilę, cały czas patrzyłam na niego. Dosłownie na sekundę spuściłam wzrok i wtedy go już nie było…

-Uciekł?-zapytałam-Czaps uciekł? Przecież to nie możliwe…

Byłam spokojna. Czym miałam się przejmować? Zawsze wracał. Czaps to najmądrzejszy pies na świecie. Mam czasami wrażenie że rozumie ludzki język. Że dokładnie wie co znaczy każde słowo które do niego wypowiadam. Czaps to mój najlepszy przyjaciel. Był ze mną w trudnych momentach, jest zawsze gdy się przeprowadzamy. Pomaga mi. Pociesza kiedy jest mi źle.

-Pójdę go poszukać-powiedziałam i nawet nie czekałam na ich odpowiedź

 Gdy wyszłam z domu była około 15:00. Więc błąkam się już po tym przeklętym mieście 4 godziny. Nawet trochę więcej. Przeszukałam je  wzdłuż i w szerz i nigdzie go nie znalazłam.

Zaczynałam się denerwować. Bać o niego. Byłam cholernie zmęczona, ale nie poddawałam się.

Wyszłam z za zakrętu i ujrzałam postać. Od razu wiedziałam kim jest. Stał ze spuszczoną głową. W tym mroku wyglądał jak postać z nie z tego świata. Jak jakiś anioł który zstąpił na ziemie. Jak ktoś, kto nie pasuje do tej rzeczywistości. Jak ktoś kto jest zbyt idealny by móc naprawdę istnieć.

Wolnym krokiem podeszłam do niego. Dzieliło nas parę centymetrów. Uniósł głowę.  Jak zwykle zabrakło mi tchu.

-Pomożesz mi…?-wyszeptałam-Czaps uciekł… Szukałam już wszędzie. Ty mieszkasz tu dłużej może znasz jeszcze jakieś miejsca gdzie…

-Buena-przerwał mi

Na jego twarzy panował smutek.

-Nie znajdziemy go…

-Słucham? Niby czemu?

Przeczucie. Po prostu miałam przeczucie, a nawet więcej. Byłam pewna że zaraz coś powie, coś co wcale, ani trochę nie będzie dobre.

-Czaps…on…

W tym momencie złapał mnie za dłoń.

Ciepło przeszyło całe moje ciało. Ścisnęłam jego dłoń jeszcze mocniej. Patrzyłam, ale miałam rozmyty obraz przez łzy, które zbierały się w moich oczach.

-Czaps odszedł… na zawsze… -nabrał powietrza w płuca -Przykro mi…

Próbowałam sobie ułożyć w jakąś logiczną całość to co właśnie mi powiedział, ale niestety nie mogłam. Nie wiem ile czasu zajęło za nim zrozumiałam sens jego słów.

Wtuliłam się w niego mocno, a moje słone łzy leciały po policzkach i skapywały na jego bluzę.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nawet nie wiecie jaka jestem szczęśliwa. Tyle wspaniałych komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Nie wiem co mam wam powiedzieć, bo zwykłe "Dziękuje" to za mało....